ซึ่งเหล่านี้เป็นตัวเพิ่มน้ำหนักให้ข้อความนั้นมีมากขึ้นโดยมีการสื่อลักษณะของคำนั้น ๆ ให้ชัดเจนขึ้น
นั้นแปลว่ามาก แต่ที่ต่างกันคือ
สามารถวางไว้หน้า adj. / adv. / n. และสามารถใช้ร่วมกับ to (too...to..) ที่แปลว่ามากเกินไปที่จะ เช่น
My cup of tea is too hot to drink.
น้ำชาในแก้วของฉันร้อนเกินไปที่จะดื่มได้
The weather is too hot to walk from home to school.
อากาศร้อนเกินไปที่จะเดินจากบ้านไปโรงเรียน
สามารถวางไว้หน้า adj. เช่น
It’s too dangerous.
มันอันตรายเกินไป
สามารถวางไว้หน้า adv. เช่น
You walk too slowly.
คุณเกินช้ามากเกินไป
ใช้วางหน้าคำนาม นับได้และนามนับไม่ได้ โดย เติม much / many เข้าไปด้วย
*much ใช้กับคำนามนับไม่ได้ many ใช้กับคำนามนับได้ เช่น
I’m full. I ate too much food.
ฉันอิ่ม ฉันกินอาหารไปมากเกินไป
หรือ
I have a stomachache. I ate too many apples.
ฉันปวดท้อง ฉันกินแอปเปิ้ลมากเกินไป
วางหน้า adj. เช่น
it’s so ridiculous.
มันดูตลกมาก
วางหน้า adv. เช่น
You did it so well.
คุณทำมันได้ดีมาก
ใช้ร่วมกับ that (so..that) เพื่อแสดงเหตุและผลของประโยค เช่น
My cup of coffee is so hot that I can’t drink.
กาแฟมันร้อนจนฉันไม่สามารถดื่มได้
มักตามด้วยกลุ่มคำนาม (such + a / an + adj. + noun) เช่น
You are such a lovely girl.
คุณเป็นผู้หญิงที่น่ารักอะไรเช่นนี้
แปลว่า พอ, มีเพียงพอ
วางหน้าคำนาม เช่น
We have enough money to buy some food.
เรามีเงินพอที่จะซื้ออาหารได้บ้าง
วางหลัง adj. เช่น
You didn’t study hard enough.
คุณยังเรียนหนักไม่พอ
วางหลัง verb เช่น
Are you sleeping enough?
คุณนอนพอหรือยัง?