พยางค์และคำ
แบบฝึกหัด
EASY
พยางค์และคำ (ชุดที่ ๑)
MEDIUM
พยางค์และคำ (ชุดที่ ๒)
HARD
พยางค์และคำ (ชุดที่ ๓)
เนื้อหา
พยางค์และคำ
พยางค์
คือ เสียงที่เปล่งออกมาแต่ละครั้งจะมีความหมายหรือไม่มีก็ได้ พยางค์ถือเป็นส่วนหนึ่งของคำ เช่น
ประวัติศาสตร์ ๔ พยางค์ ๑ คำ
อนุสาวรีย์ ๕ พยางค์ ๑ คำ
ส่วนประกอบของพยางค์
พยางค์ประกอบด้วยส่วนประกอบอย่างน้อย ๓ ส่วน คือ
- เสียงพยัญชนะ
- เสียงสระ
- เสียงวรรณยุกต์
การประกอบกันของพยางค์
เรียกว่า การประสมอักษร
มี ๔ แบบ ดังนี้
๑. การประสมสามส่วน คือ การประกอบเสียงพยัญชนะต้น เสียงสระ และเสียงวรรณยุกต์ เช่น
- /ผ/ เสียงพยัญชนะต้น (เดี่ยว)
- เสียงสระ อา
- เสียงวรรณยุกต์ โท
๒. การประสมสี่ส่วน คือ การประกอบเสียงพยัญชนะต้น เสียงสระ เสียงพยัญชนะท้าย (ตัวสะกด) และเสียงวรรณยุกต์ เช่น
- /ปล/ เสียงพยัญชนะต้น (ประสม)
- เสียงสระ เอือ
- เสียงพยัญชนะท้าย /ก/ แม่กก
- เสียงวรรณยุกต์ เอก
๓. การประสมสี่ส่วนพิเศษ คือ การประกอบเสียงพยัญชนะต้น เสียงสระ เสียงพยัญชนะท้าย ที่ไม่ออกเสียง (ตัวการันต์) และเสียงวรรณยุกต์ เช่น
- /ล/ เสียงพยัญชนะต้น (เดี่ยว)
- เสียงสระ เอ
- ห ตัวการันต์
- เสียงวรรณยุกต์ โท
๔. การประสมห้าส่วน คือ การประกอบเสียงพยัญชนะต้น เสียงสระ เสียงพยัญชนะท้าย (ตัวสะกด) เสียงพยัญชนะท้ายที่ไม่ออกเสียง (ตัวการันต์) และเสียงวรรณยุกต์ เช่น
- /จ/ เสียงพยัญชนะต้น (เดี่ยว)
- เสียงสระ อะ
- /น/ เสียงพยัญชนะท้าย (แม่กน)
- ทร ตัวการันต์
- เสียงวรรณยุกต์ สามัญ
ประเภทของพยางค์
๑. พยางค์เปิด หมายถึง พยางค์ที่ไม่มีเสียงพยัญชนะท้าย (เสียงตัวสะกด) เช่น ปู ม้า เสีย เป็นต้น ๒. พยางค์ปิด หมายถึง พยางค์ที่มีเสียงพยัญชนะท้าย และพยางค์ที่ประสมสระเสียงสั้นไม่มีตัวสะกด เช่น รำ ไม่ มืด จะ ก็ เป็นต้น
คำ
คือ เสียงที่เปล่งออกมาแล้วมีความหมาย อาจเปล่งเสียงได้มากกว่า ๑ ครั้ง กล่าวคือ ๑ คำ อาจมีหลายพยางค์ เช่น
/เจน-ระ-จา/
โรงพยาบาล ๑ คำ ๔ พยางค์
/โรง-พะ-ยา-บาน/
อภิลักขิตสมัย ๑ คำ ๗ พยางค์
/อะ-พิ-ลัก-ขิด-ตะ-สะ-ไหม/
องค์ประกอบของคำ
๑. เสียง คำหนึ่งอาจมีเสียงเดียว (คำพยางค์เดียว) หรือหลายเสียงก็ได้ (คำหลายพยางค์)
๒. แบบสร้าง คำหนึ่งจะประกอบด้วยพยางค์ ซึ่งอาจมีส่วนประกอบ ๓ ส่วน ๔ ส่วน ๔ ส่วนพิเศษ หรือ ๕ ส่วนก็ได้
๓. ความหมาย คำเดียวกันอาจมีหลายความหมาย ขึ้นอยู่กับหน้าที่และบริบท เช่น คำว่า “เทียม”
- เป็นคำกริยา หมายถึง เอาสัตว์ผูกกับยานพาหนะ
เช่น เทียมเกวียน เทียมแอก เป็นต้น - เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง ทำให้เหมือนหรือคล้ายของจริง เช่น ดาวเทียม ฝนเทียม เป็นต้น
- เป็นคำวิเศษณ์ หมายถึง เสมอกัน เท่ากัน
เช่น สูงเทียมเมฆ เป็นต้น
คำเป็น-คำตาย
คำเป็น
คือ พยางค์ที่ประสมด้วยสระเสียงยาวไม่มีตัวสะกด หรือพยางค์ที่สะกดด้วยมาตรากง กน กม เกย เกอว และพยางค์ที่ประสมด้วยสระอำ ใอ ไอ เอา จำง่าย ๆ ว่า
“นมยวง ยาว จำใจไปเมา”
๑. สะกดด้วยมาตราแม่ กน กม เกย เกอว กง
เช่น ขาว พอง เลย
เช่น ขาว พอง เลย
๒. ประสมด้วยสระเสียงยาวในแม่ ก กา
เช่น นา ซื้อ งู
เช่น นา ซื้อ งู
๓. ประสมด้วยสระ อำ ใอ ไอ เอา
เช่น ไม้ เรา จำ
เช่น ไม้ เรา จำ
คำตาย
พยางค์ที่สะกดด้วยมาตรากก กด กบ และสระเสียงสั้น ไม่มีตัวสะกด ยกเว้น อำ ใอ ไอ เอา จำง่าย ๆ ว่า
“กบฏอายุสั้น”
๑. สะกดด้วยมาตราแม่ กก กบ กด
เช่น ตาก ศพ โบสถ์
เช่น ตาก ศพ โบสถ์
๒. ประสมด้วยสระเสียงสั้นในแม่ ก กา
เช่น ประจุ โต๊ะ ระเกะระกะ
เช่น ประจุ โต๊ะ ระเกะระกะ
คำครุ-คำลหุ
คำครุ (คำหนัก)
คือ คำที่มีตัวสะกดทุกคำ ถ้าไม่มีตัวสะกดต้องประสมสระเสียงยาว รวมถึง อำ ไอ ใอ เอา
เช่น เสื้อผ้า รำคาญ ปรัชญา
เช่น เสื้อผ้า รำคาญ ปรัชญา
คำลหุ (คำเบา)
คือ คำที่ไม่มีตัวสะกดและประสมสระเสียงสั้นเท่านั้น
เช่น ระอุ กระทะ สติ รวมถึง "ก็ บ่ ธ ณ"
เช่น ระอุ กระทะ สติ รวมถึง "ก็ บ่ ธ ณ"