สัญลักษณ์แบบจุดของลิวอิสและกฎออกเตต

          กิลเบิร์ต นิวตัน ลิวอิส ได้เสนอการเขียนสัญลักษณ์ในการแสดงธาตุและเวเลนซ์อิเล็กตรอนของธาตุโดยการใช้จุด เรียกว่า

โดยจำนวนจุดจะเท่ากับจำนวนเวเลนซ์อิเล็กตรอนของอะตอมธาตุนั้น และเขียนจุดรอบสัญลักษณ์ของธาตุ โดยเขียนจุดเดี่ยวทั้ง 4 ด้านรอบสัญลักษณ์ของธาตุก่อน แล้วจึงเติมจุดให้เป็นคู่

ยกเว้น ธาตุฮีเลียม (He) ที่มี 2 เวเลนซ์อิเล็กตรอน จะเขียนเป็นจุดคู่อยู่ด้านเดียวกัน ดังรูป

เนื่องจากเวเลนซ์อิเล็กตรอนเท่านั้นที่เกี่ยวข้องกับการเกิดพันธะเคมี นักเคมีจึงใช้สัญลักษณ์แบบจุดของลิวอิสในการนับจำนวนเวเลนซ์อิเล็กตรอนของปฏิกิริยา

นอกจากนี้นักเคมียังพบว่า อะตอมของธาตุอื่น ๆ มีแนวโน้มที่จะรวมตัวกันเพื่อที่จะทำให้แต่ละอะตอมมีเวเลนซ์อิเล็กตรอนเท่ากับ 8 ซึ่งเป็นจำนวนที่เท่ากับเวเลนซ์อิเล็กตรอนของแก๊สมีสกุลหรือแก๊สเฉื่อย โดยจะทำให้อะตอมมีเสถียรภาพมากที่สุด ซึ่งเป็นหลักการที่เรียกว่า “กฎออกเตต” (octet rule)

การเกิดไอออนและการเกิดพันธะไอออนิก

โดยที่อะตอมของธาตุอาจมีการให้อิเล็กตรอน รับอิเล็กตรอน หรือใช้อิเล็กตรอนร่วมกัน ทำให้เกิดพันธะเคมี 3 ประเภท ได้แก่

1. พันธะไอออนิก
2. พันธะโคเวเลนต์
3. พันธะโลหะ  

พันธะไอออนิก

เช่น

โซเดียมคลอไรด์ (NaCl) โพแทสเซียมไอโอไดด์ (KI) ฯลฯ

โดยจะมีสมบัติบางประการคล้ายกัน และมีการยึดเหนี่ยวระหว่างอนุภาคที่เหมือนกัน

ยกเว้น AlCl₃ BeCl₂ จะไม่ได้เกิดเป็นพันธะไอออนิกซึ่งเป็นข้อยกเว้น

ไอออนบวกและไอออนลบมีประจุไฟฟ้าที่ต่างกัน จึงเกิดการยึดเหนี่ยวกันด้วยแรงดึงดูดระหว่างประจุไฟฟ้า เรียกการยึดเหนี่ยวนี้ว่า “พันธะไอออนิก” (ionic bond)  และเรียกสารที่เกิดจากพันธะไอออนิกว่า “สารประกอบไอออนิก” (ionic compound) ซึ่งสารประกอบไอออนิกที่เกิดขึ้นส่วนใหญ่เป็นไปตามกฎออกเตต ดังรูป