2) การแสวงหาพันธมิตร  หลักฐานสำคัญที่เป็นจุดเริ่มต้นของการติดต่อระหว่างโลกตะวันตกและโลกตะวันออก คือ การที่จักรพรรดิจีนสมัยราชวงศ์ฮั่น ส่งทูตไปเจริญสัมพันธไมตรีกับอาณาจักรทางตะวันตก เพื่อขอความช่วยเหลือในการปราบปรามพวกคนเถื่อนที่เข้ามารุกรานดินแดนจีนอยู่บ่อยครั้งในเวลานั้น ซึ่งราชทูตดังกล่าวได้บันทึกเรื่องราวเกี่ยวกับอาณาจักรเหล่านั้น ดินแดน
ต่าง ๆ รวมถึงสิ่งที่ได้พบเห็นมากมาย รวมถึงจักรวรรดิโรมัน ซึ่งกำลังรุ่งเรืองอยู่ในเวลานั้นด้วย

          สำหรับเส้นทางที่ราชทูตและคณะใช้เดินทาง ในเวลาต่อมาได้รับการขนานนามว่า “เส้นทางสายไหม หรือเส้นทางสายแพรไหม” (The Silk Road) ซึ่งเส้นทางสายไหมนี้ได้รับความนิยมจากนักเดินทาง และพ่อค้าที่ต้องการจะเดินทางไปค้าขาย หรือติดต่อยังอีกฟากหนึ่งของโลกเป็นเวลากว่า 1,000 ปี จนกระทั่งมีการสำรวจเส้นทางการค้าทางทะเลในปลายคริสต์ศตวรรษที่ 15 เส้นทางสายไหมจึงหมดความสำคัญลง

          นักเดินทางผ่านเส้นทางสายไหมที่มีชื่อเสียง ได้แก่ พระเสวียนจางหรือพระถังซำจั๋ง ที่เดินทางไปศึกษาพระพุทธศาสนาที่อินเดีย (ค.ศ. 618 - 632) และมาร์โค โปโล นักเดินทางชาวเวนิส ซึ่งเดินทางมารับราชการในรัชสมัยจักรพรรดิกุบไลข่าน (ค.ศ. 1275 - 1291) แต่ต่อมาเมื่อความเจริญด้านการเดินเรือและการสำรวจทางทะเลประสบความสำเร็จ เส้นทางค้าขายทางทะเลจึงได้มีความสำคัญแทนที่ 

       4) การค้าขาย  ได้มีการแลกเปลี่ยนสินค้ากันระหว่างโลกตะวันตกและโลกตะวันออกมาตั้งแต่สมัยโบราณแล้ว ยกตัวอย่างเช่น ผ้าไหม จากจีนซึ่งเป็นสินค้าฟุ่มเฟือย และเป็นที่ต้องการอย่างมากของชนชั้นสูงชาวโรมัน เป็นต้น  ซึ่งการจะเดินทางค้าขายไม่ว่าจากตะวันตกไปสู่ตะวันออก หรือจากตะวันออกไปสู่ตะวันตกก็ตาม จะต้องใช้เส้นทางบก ที่เรียกว่า “เส้นทางสายไหม” ซึ่งมีความยากลำบาก และอันตราย แม้ว่าเส้นทางดังกล่าวจะเป็นเส้นทางที่ได้รับความนิยมในเวลานั้นก็ตาม (เพราะมีเส้นทางเดียว)

          ต่อมาเมื่อถึงยุคการสำรวจทางทะเล ชาวตะวันตกต้องการแสวงหาเส้นทางการเดินเรือมายังแหล่งผลิตเครื่องเทศ โดยเฉพาะ “พริกไทย” อันเป็นสินค้าฟุ่มเฟือยอีกชนิดหนึ่ง ซึ่งเป็นที่ต้องการของชาวยุโรปในช่วงเวลานั้นเป็นอย่างมาก เพราะเครื่องเทศ อย่างเช่น พริกไทย ช่วยในการปรุงรสอาหาร ถนอมอาหาร และเป็นยารักษาโรคอีกด้วย สำหรับแหล่งผลิตเครื่องเทศตั้งอยู่ในบริเวณหมู่เกาะของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ซึ่งชาวยุโรปเรียกว่า “หมู่เกาะอินเดียตะวันออก” โดยนักเดินเรือชาวโปรตุเกสนามว่า วาสโก ดา กามา (Vasco da Gama) ได้เดินทางจากยุโรปอ้อมแหลมกู๊ดโฮป และเดินทางมาถึงเมืองกาลีกัต (Calicut) ในอินเดีย และเดินทางต่อมายังหมู่เกาะอินเดียตะวันออกได้ในปลายคริสต์ศตวรรษที่ 15 นับได้ว่าการเดินทางถึงเอเชียของชาวตะวันตก ด้วยการใช้เรือเช่นนี้ ได้เป็นการจุดประกายการล่าอาณานิคม และแสวงหาทรัพยากรในทวีปแอฟริกา และเอเชีย ซึ่งจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่ร้อยปีข้างหน้าด้วย

           กล่าวโดยสรุป ระหว่าง ค.ศ. 500 – 1500 โดยประมาณ โลกตะวันออกมีความเจริญรุ่งเรืองมากกว่าโลกตะวันตก แต่หลังจากที่โลกตะวันตกเข้าสู่ยุคฟื้นฟูศิลปะวิทยาการ อันนำไปสู่ การปฏิวัติวิทยาศาสตร์ การปฏิวัติอุตสาหกรรม แนวคิดเรื่องจักรวรรดินิยม แนวคิดเสรีนิยม แนวคิดสังคมนิยม จึงทำให้อารยธรรมของยุโรปเจริญรุดหน้ามากกว่าอารยธรรมตะวันออก รวมไปถึงอำนาจทางการทหาร และเศรษฐกิจที่เข้มแข็งและมั่งคั่ง ในขณะที่โลกตะวันออกยังไม่มีการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญ ดังนั้น โลกตะวันออกจึงด้อยความเจริญมากกว่าและกลายเป็นผู้รับอารยธรรมของโลกตะวันตกมาใช้มากกว่าในที่สุด